Dün yemek yediğim mekanda,yemek sonrası yaktığım sigarayla birlikte uzaklara dalıp hüzünlü hüzünlü düşünürken bir minik kız çocuğu yaklaştı yanıma.
Tabağımda biraz kalan patatesleri süzdükten sonra yüzüme bakıp ``karnım açta,yemeğinizden verir misiniz`` dedi.
Gözlerim çocuğun çaresiz yüzüne bakarken doldu.
``tabi``dedim.
Yüzünde koskocaman bir mutluluk oluştu.O an o kadar mutluydu ki hemde küçücük bir tabaktaki patates sayesinde.
Biraz zaman geçtikten sonra küllükteki sigarama odaklandım.
Ne kadar küçük şeylere takılıp dert edindiğimi farkettim.
O kız yalınayak dışarıda karnını doyurmaya çalışırken ben karnım tok elimde sigaram ufacık dertlere takılıp boğuluyordum.
Sirkelendim.
O çocuk sayesinde mutluluğun çokta uzak bişey olmadığını farkettim.
Mutluluk küçücük şeylerde gizliymiş mesela,
hatta bazen bir tabak patateste.
