Sanki toprağın altına girmiş gibi bir hisse kapıldım.
Buna kapılarak,ağlamaya başladım.
Babam nefes alıyordu ama sanki almıyormuşcasına yoktu.
Yaşarken bile bu kadar yok olan bir adam öldüğünde nasıl yok olurdu?
Ağır geliyordu.
Omuzlarım acıyordu,babam öpse geçerdi.
Öpmüyordu.
Küçüktüm ben.
Ne kadar büyürsem büyüyeyim küçüktüm
İçimdeki çocuk büyümüyordu,babam büyütmediğinden.
Ve o çocuk babamın ellerini sımsıkı tutmak istiyordu,
bu sefer düştüğüm için dizlerimi değil
kalbimi öpmesini istiyordu babamın.
Büyük bir boşluk oluşmuştu kalbimde,
kim severse sevsin dolmayacak bir boşluk.
Babamın boşluğu.
Ben o boşluğa takılıp boğuluyordum.
Yüzme bilsem de,
babasızlığı bilmediğim için boğuluyordum.
Karşımda duran adama koşupta sarılamıyordum.
Sanki bacakları ip ile bağlamışlar,
koşamıyordum.
Koşsam da bana açılacak iki kol yoktu biliyordum.
Babam yine azarlıyordu beni.
Sayıp sövüyordu.
Bende babamın beni sevişini özlüyordum.
Babam sevmese de,onun boşluğunu kinle dolduramıyordum.
Babam ölse,kör olurdum.
Göremezdim önümü,seçemezdim yolumu.
Onu yıkamak,temizlemezdi onu.
O beni sevmeden temiz bir adam olamazdı.
Kirli kirli gönderemezdim onu.
Yüreğine sevgi dokunmayan her insan kirlidir.
Temizlensene baba benimle?
