Hayat inişli çıkışlıdır ya,ben hep en dibe indim.
Gökyüzünün maviliğini göremedim hiç toprağın renginden.
Sonra biri geldi,biri demek ayıp olur hayatımın dönüm noktası geldi ve beni toprağın içinden çıkarıp
gökyüzünün maviliğini gösterdi.
Kalbimin varlığını unutmuşken,ellerimi tutup kalbine koyarak ''bak bu kalp artık senin''dedi.
Ölü birine nefes verip hayata tekrar bağladı benim yeşil gözlüm.
Dostum oldu,beraber dedikodu bile yaptık(bazen hala yapıyoruz)
Babam oldu,küçük kızıymışım gibi korudu kolladı.
Arkadaşım oldu,herşeyimi anlattım.
Yani ne kadar iyilik var ise hepsi benim yeşil gözlümde toplanmış.
Tırnağım kırılsa oturup onu kendine dert edindi.
Aile olduk biz.
Hasta oldum baktı,
Ağladım o da ağladı,
Aç kaldım o da aç kaldı,
Toktum yine yanımdaydı.
Her koşulda ne yaşarsak yaşayalım hiç sevgisiz kalmadık.
Kıskananlar oldu daha da çatlattık herkesi.
Sımsıkı tuttuk her zaman elimizi ki bu böyle devam edecek.
Canına yandığım ile 270. günümüze girdik,bana sorsanız hala ilk gündeyiz gibi.
O heyecanla,o sevgimle seviyorum hep.
Sevgim kalbime doldu taştı,bende kağıda dökeyim dedim lakin yine kelimeleri yettiremedim.
Ama şunu diyebilirim,gerçekten birini sevmeden ve gerçekten sevilmeden ölmeyin bu dünyanın en güzel hissi.Sanki büssürü kelebek yutmuşumda içimde pırpır ediiyor.
Denizin en dibinden gökyüzünün derinine kadar çok seviyorum onu.
