Geçen sene bugün;
Ölmek ile yaşam arasındayken,düşe kalka hatta düştüğüm yerden bile kalkamıyor iken....
Evimden,herşeyden uzakken,o geldi bana..
Bir insanı ilk görünce neyine bakarsınız ve yahutta neye dikkat edersiniz?
Giyinişine mi?Fiziğine mi?Yoksa saçına mı?
Onu ilk gördüğümde,uzun altın sarısı kirpikleri etkiledi beni.
Bazen gizli gizli(bazen değil fırsat buldukça her zaman)kirpiklerinin düzen sırasını ezberlemeye çalışıyordum.Kirpiklerini kaldırdığı zaman,o yeşil gözlerinde kayboluyordum.Herkesin gökyüzü maviydi ama benim gökyüzüm onun gözlerinin yeşiliydi.
Velhasıl kelam oun gördüğümde kalbimin hızlı atışını hissettim ki onu görmeden önce kalbimin varlığından bile şüpheliydim.Daha hayatıma girmeden bile birşeyler yapmaya başlamıştı bile.
Kalbimin varlığını hissediyordum,aldığım nefese anlam yükleme başlıyordum..
Gözleri gözlerime değiyordu,göz göze geliyorduk,dalıp gidiyordum gözlerine.
Küçük bir akvaryum balığını okyanusuna geri bırakırmış gibi,heycanlı,endişeli,bakıyordum ona..
Düşlemek bile güzel geliyordu.Uyumak için bin çile çekerken,onun hayali ile uyuyordum mesela artık.
Ve geldi..
Yanımdan geçtiği zaman heycandan bacaklarımın titrediği,göz göze geldiğimizde dalıp gittiğim,her gece uyurken hayaline daldığım adam geldi..
''merhaba bengüsu''demesiyle yanaklarımın kızarıp kaçmam bir oldu.Aşkın en saf haliydi bence bu.
Konuşmaya başladığımızda mesajlarda bile kalbimin titreten adam yanımdaydı..
Bana ilk adımı atmıştı..
Günler sonra bir vesile ile doğa yürüyüşüne giderken,yanıma gelip bana eşlik etti.
Yanımdan geçse adımlarını saydığım adam,yanımda yürüyordu şimdi.
Bu mucize miydi?
Evet o benim en büyük mücizem.
Oturduk doğanın ortasında bir mermere,bakamadık bile doğru düzgün birbirimize.Konuşamadık doğru düzgün..Onun kalbide hızlı atıyordu,hissediyordum.Ve bu beni biraz rahatlatmıştı.Hayalimin,hayali olmak..Bu ne güzel bir duygu!
Ve biz bir öğrenci bankında hayallerimizi birleştirip gerçek olduk.
Zorda kaldık,darda kaldık,darbe yedik,aç kaldık,cebimizde beş kuruşumuz kalmadı.Ama bir gün eksilmedi bizim sevgimiz.Aksine öldürmeyen darbe güçlendirir ya,daha da bağlandık birbirimize.Bir senede hayata dair herşeyi öğrendik.Tecrübeler edindik.Ve birbirimizin elini her zaman daha sıkı tuttuk.
Aynı olmaya başladık iyice,aynı şeylere gülüp,aynı şeye ağladık.Aynı anda hasta olduk,aynı anda iyileştik.Gariptir ama kardeşlerimiz bile aynı senede doğdu..(Buna bende çok şaşırmıştım)
Aile olduk..En önemlisi de bu değil mi?
Birbirimizin eksik yanlarını kapadık.
Ben o gün Yusuf'un ilk kirpiklerine aşık oldum,tanıyınca kalbini sevdim.En önemlisi buydu.
Ben onun ellerinde ailemin sıcaklığını hissettim.
Ailemden uzak oluşumu hissetirmedi ki Yusuf benim ailem oldu.
Sarı saçlarında,huzuru kokladım.Siz hiç huzuru koklamak nedir bilir misiniz?
Öyle güzel sevdi ki beni hiç sevilmemişliğimi unutturdu.
İyi ki geldin sevgilim,
bir kalbimin olduğunu hatırlattın bana.
İyi ki geldin nefesim,
nefes oldun sen bana.
İyi ki geldin dünyam,
yaşamak için neden oldun bana.
İyi ki geldin ailem,
sevmeyi öğrettin bana.
Seni çok seviyorum.Allah seni başımdan eksik etmesin.
Daha nice yıllarımız olucak,biliyorum.Çünkü sana güvenim sonsuz..
