Tanrı'nın,saçları hüzün kokan kızı

Okumaya başlamadan; http://www.youtube.com/watch?v=zHnzxnIUnxo şarkıyı dinleyin ve öyle okumaya başlayın, rica edilir.

Tanrı’nın mutsuz çocuğu,

Saçları hüzün kokan kızı…

Yaşımı sorsanız on yedi derler lakin on yedi yaşıma neleri sığdırdığımı bilmezler.

17 yaşımda herşeyimi kaybettim ben

17 yaşımda deli gibi sevdim ben.

17 yaşımda sarhoş oldum ben.

17 yaşımda sevdiklerimi toprağa gömdüm ben.

Ve 17 yaşımda defalarca öldüm ben.

En hüzünlü yaşımdı,çok nadir hatırlarım içten güldüğümü lakin hiç unutmam çoğu gece tek başıma hıçkıra hıçkıra ağladığımı.

Çoğu kez ard arda söndürürdüm sigaraları,içimde ölmesi gereken şeyler vardı.

Çoğu kez sek içtim rakıyı,unutabilmek için en hüzünlü anları.

En kötüsü de neydi biliyor musunuz,içiniz bir çöl kadar sıcakken,kavruluyorken sırf güçlü gözükmek için gülümsüyor zorunda olmak.

Kaç ‘’nasılsın’’diye gelen mesaja,ağlayarak ‘’iyiyim’’yazdığımı inanın sayamadım ben.

Şimdi diyorsunuz ki içinizden eminim ‘’17 yaşında bir kız neler çekmiş bee!!’’

Yaşım on yediydi benim sadece,yaşadığım acılar olgunlaştırmıştı beni.

Ruhum yaralıydı benim,ruhen vardım bi 55-70.

O kadar bitkin hissediyordum ki kendimi,uyuyupta uyanmayasım geliyordu çoğu zaman.

Kendimi ‘’Tanrı’nın sevilmeyen çocuğu’’ ilan ettim.

Çünkü Tanrı sürekli beni mutsuz ediyordu.

Sürekli benim sevdiklerim gidiyordu,sürekli benim canım yanıyordu.

Gökteki tüm mutsuzluklar benim üzerime yağıyordu.

Güneşimi,ışığımı kaybetmiş gibiydim.Her yer çok karanlık geliyordu bana.

Gündüzleri bile göremiyordum acımın karanlığından önümü..

Çoğu kez bağırıyordum ‘’Tanrım,beni öldür’’diye.

İntihar etmeyi çok kez düşünmüş olsam bile hiç denemedim,eğer intihar edersem toprağın altındaki sevdiklerime bir daha asla kavuşamayacağımı biliyordum çünkü cennete almazlardı beni.

Sırf sevdiklerim için yine kendime zarar veriyordum,canımı yakan bu dünyada yaşamaya devam ediyordum.Gerçi bu yaşadığıma da yaşamak denilirse.



Dipnot:yazmaya başladığım kitabın ilk sayfası

Kocaeli/Değirmendere
Bengüsu Çakır