Babam,çok garip bir adam.
İyi birşey mi söyledim kötü mü bende bilmiyorum.
Babamı bilmiyorum ki,ne dediğimi bileyim.
Çoğu zaman(neredeyse her zaman)hiç yanımda olmadı.
Desteklemedi.
Ne zaman bir karar alsam kendi zorumla kabullendirdim.
Hayallerimi küçümsedi,çoğu zaman dalga geçti.
Yaptığım her hatayı yüzümü vurdu.
Küçük gördü.
Büyüdüğümden haberi olmadan büyüdüm bende.
Ondan çıkıyordum artık yavaş yavaş.
Kendi ayaklarımın üstünde de durmaya başlamıştım.
Sadece özlüyordum.
Yanımda hiç olmamaya başladı.
Evden çıkarken nereye diye sormadı,
geldiğimde nerden demedi,
sabah günaydın demedi,
iyi geceler demedi,
seni seviyorum demedi,
kızım demedi,
galiba sevmiyordu beni.
Ama yakalıyordum bazen gizli gizli,yanımda olmasa da arkamdaydı.
Başım belaya girse çekip kurtarıcaktı.
Ama bekliyordu,sadece zarar görmemi bekliyordu.
Zarar görmeden gelmiyordu babam.
Dizlerimin kanamasını bekliyordu öpmek için,
kalbimin kanadığını görmeden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder